امتیاز: ۳.۳ | مجموع آراء: ۴
روزگاریست به من می گویی
(آسمان سقائیست
ابرها می بارند
بهار آمده است)
هیچ می دانی
من
با همه بی هنری
كه تو می انگاری
ناز باران و نوازشگری فصل اش را
بهتر از سبزه و گل می دانم؟
آنقدر هم كه تو پنداشته یی
من تنگ باور هر یاوه نیم
كو؟ كجاست؟
نه سرود چككیست
نه جرسكاری آهن پوشی
ناودان ها كه از آغاز زمستان خالیست
27- حمل 1363
|
تو چه موجود خدايی، تو چه دردی چه دوايی
در برابر خدا
در میدان
ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی 
زنده گی
می واژه
دری و فارسی
یکی از حجرهٔ خلوت برونی
افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد 