امتیاز: ۰.۰ | مجموع آراء: ۰
همسایه ی ما شعر نمی خواند و لیک
قانون و فن زلال می داند و لیک
از حرف و هجای من خوشش می آید
بنوشتن اینگونه نمی تاند و لیک
خواهد همه شب کتاب اشعار مرا
با دیده ورق ورق بگرداند و لیک
از بیم حسادت دو سه حاجی نما
دروازه به روی خویش پوشاند و لیک
یک شاعرکِ حسودکِ کبر اندیش
من را ز یکی "بلاگ" می راند و لیک
فردای جهانِ شعر، نه ما و نه او
بیت و غزل و زلال می ماند و لیک
|
یر آمدی، از قلب من چون آه بیرون می شوی
خیابان 
چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
مرا اندر جگر بنشست خاری
امشب ای ماه به درد دل من تسکینی 
کم کن طمع از جهان و می زی خرسند 