فصل گل و طرف جویبار و لب کشت با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت پیش آر قدح که باده نوشان صبوح آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت
تا کنون دیدگاهی بر این سروده نوشته نشده است. برای نوشتن دیدگاه از فورم پایین استفاده نمایید.
آن لعل در آبگینه ساده بیار 
به خانه گریه می كردم گرفت آیینه « سازم » را 
اندیشه را زبان گواراست پارسی
بی نکورويی گلستان خوش نمی آيد مرا
پر ده آن جام می را ساقیا بار دیگر
چو دیدم جوهر آینهٔ خویش
سفر بخير برو