امتیاز: ۳.۵ | مجموع آراء: ۱۳
به هوای تازه ماند غزل من و غم من
به خدا ترا رساند غزل من و غم من
همه اش سلام عشق است و كلام آشنایی
همه نور می فشاند غزل من و غم من
ز ادای مهربانی به مباركی رسیده
كه به نیمه ره نماند غزل من و غم من
چو قلندران صافی چو برهنه گان صادق
دغل و دغا نداند غزل من و غم من
به زمین شوره ی جان و به خاكتوده ی دل
گل سرخ پروراند غزل من و غم من
به قلمرو دل انگیز تخیلم فرود آی
كه همای می پراند غزل من و غم من
كابل ١٣٦٨ ه ش
|
ملت من
شاگرد تو می باشم گر کودن و کژپوزم
گرچه دوزخ را گناهم در تلاطم آورد
خودی روشن ز نور کبریائی است
